میان وعده های اضافی نیز برای هر شرکت کننده ای که ممکن بود بیشتر درخواست کند، آماده شد. هیچ شرکت کننده ای وجود نداشت که علاقه شدیدی به باومکوچن نشان دهد.
جلسه مطالعه در سرای سالمندان در زمان میان وعده بعد از ظهر از ساعت 14:30 تا 15:00 انجام شد. اعضای کارکنان هر شرکت کننده را به سمت صندلی یا صندلی چرخدار خود در اتاق غذاخوری همراهی کردند.
پس از آن، یک بشقاب تنقلات حاوی سه تکه بامکوچن با سس تک نفره مایونز و سه تکه بدون سس و یک فنجان چای در مقابل هر شرکت کننده قرار داده شد.
کدام تنقلات، با یا بدون سس، نزدیک به شرکت‌کننده بود، در بین شرکت‌کنندگان متعادل بود. کارکنان مراقبت به شرکت کنندگان اطلاع دادند که می توانند از انگشتان خود برای غذا خوردن استفاده کنند.
اگر یکی از شرکت‌کنندگان از خوردن میان وعده انگشتی خودداری می‌کرد، کارکنان بشقاب را برمی‌داشتند و یک میان‌وعده معمولی آن روز را پیشنهاد می‌کردند. اگر یک شرکت‌کننده فقط قطعات بدون سس را درخواست می‌کرد، کارکنان 6 قطعه را بدون سس سرو می‌کردند.
اگر شرکت‌کننده‌ای بشقاب خود را تمام کرد و میان‌وعده بیشتری درخواست کرد، کارکنان مراقبت می‌توانند یک بشقاب دیگر از تنقلات تهیه کنند.
بنابراین، هر شرکت کننده می تواند حداکثر 12 قطعه بامکوچن مصرف کند. هنگامی که شرکت‌کننده دیگر هیچ تنقلاتی نمی‌خواست، کارکنان مراقبت بشقاب را برداشتند. باقیمانده زمان میان وعده نسبت به برنامه معمول تغییری نکرده است.
به دنبال پویت و همکاران، از کارکنان مراقبت خواسته شد تا پرسشنامه ای را درباره نحوه رفتار شرکت کنندگان در طول زمان میان وعده، از جمله اولین انتخاب و مصرف میان وعده، تکمیل کنند.
در بخش انتخاب اول پرسشنامه، از پرسنل مراقبت خواسته شد که پاسخ دهند شرکت کننده ابتدا کدام نوع میان وعده (با یا بدون سس) را در دهان خود قرار داده است.
