هویج یک محصول آب و هوای خنک است که می توان آن را در فصل بهار در مناطق آب و هوایی معتدل یا در پاییز یا زمستان در مناطق آب و هوایی نیمه گرمسیری کاشت. هویج گیاهان دوساله است.
رشد رویشی فرآیند اصلی سال اول چرخه زندگی برای ذخیره مواد برای رشد تولیدمثلی است. ریشه گوشتی که برای خوردن یا فروش جمع آوری می شود، ریشه تولید شده در سال اول است.
هویج پس از بهاره شدن، زمانی که ریشه در زمین باقی بماند، گل می دهد یا می پیچد. زمان بهاره سازی باید حداقل 6 هفته باشد. با این حال، برخی از هویج های وحشی با بهاری شدن کم یا بدون گلدهی یا پیچ و مهره می روند.
چارچوب زمانی و موقعیت جغرافیایی اولین مربا هویج بزرگ هنوز نامشخص است. به عقیده واویلف، آسیای صغیر و نواحی آسیای داخلی مراکز اصلی هویج کشت شده بودند.
بعلاوه، مناطقی از جمله قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان، ترکمنستان و ازبکستان مراکز اصلی کشت هویج در آسیا بودند. در گزارش افغانستان اولین مرکز تنوع هویج و ترکیه دومین مرکز بود.
با توسعه فناوری توالی یابی، بسیاری از نشانگرهای مولکولی در تحقیقات در مورد تکامل گیاهان استفاده شده است. در تحقیقات اوریزو و گروهش، پلی‌مورفیسم‌های تک نوکلئوتیدی برای تجزیه و تحلیل ساختار و فیلوژنی هویج‌های وحشی و پرورشی مورد استفاده قرار گرفتند.
یک جدایی واضح بین هویج وحشی و پرورش یافته یافت شد. بر اساس اسناد تاریخی و نتایج تجربی، آسیای مرکزی یکی از خاستگاه‌های هویج کشت شده تصور می‌شد. تمام تحقیقات فوق این ایده را تایید می کند که آسیای مرکزی منشاء هویج کشت شده است.
شکل، رنگ و طعم و غیره به عنوان معیارهای انتخاب در اهلی کردن هویج در نظر گرفته شد. هویج کشت شده را می توان بر اساس رنگدانه های موجود در آنتوسیانین یا هویج نوع شرقی و کاروتن یا هویج نوع غربی طبقه بندی کرد.
ریشه هویج غربی همیشه به شکل استوانه ای یا مخروطی شکل است و دارای برگ های بلوغ کمتر، محتوای کاروتنوئید پروویتامین A بالاتر و محتوای قند بیشتری نسبت به هویج شرقی است.
هویج شرقی همیشه ریشه‌های ضخیم‌تر، کوتاه‌تر، باریک‌تر و مخروطی شکل دارد، دارای برگ‌های بلوغ است، زود گل می‌دهد و از نظر محتوای کاروتنوئید پروویتامین A ضعیف است.
